Γάμος / Προξενειό 

Η γυναίκα κατά τις τότε αντιλήψεις δεν ήταν εργαζόμενη δεν είχε κάτι δικό της δεν είχε τα δικά της χρήματα ,  πήγαινε στα χωράφια ακόλουθος των γονιων της η του άνδρα της. Διαφέντευε το σπίτι και τα μωρά και παρόλα αυτά δεν λογαριαζόταν πως προσέφερε αρκετά στο σπίτι. Ήτανε λοιπόν φορτίο βαρύ για τον πατέρα ο οποίος απαραίτητα έπρεπε να το βγάλει από πάνω του γι'αυτο και πολλα κοριτσια τοτε παντρευοταν απο 12 χρονων και καποιες φορες με αρκετα μεγαλη διαφορα σε ηλικια με τον γαμπρο. Οπως λεει και το παραδοσιακο μας τραγουδι (Άντε δώδεκα χρονώ κορίτσι. άντε χήρα πάει στην μάνα του. άντε τα στεφάνια στην ποδιά του. κι έκλαιγε τον άντρα του.)  Πολλες φορες τα προξενια ερχονταν και απο χωρια απο αγνωστους γαμπρους που αναλογως με την διαπραγματευση του πατερα επρεπε το κοριτσι να υπακουσει. Έδινε λοιπόν την προίκα στον γαμπρό , που βέβαια την απαιτούσε ο ιδιος η' η προξενήτρα , πριν καν προχωρήσει το πράγμα και πριν από οτιδήποτε άλλο για να προχωρήσουν στον αρραβώνα. Μάλιστα όσα περισσότερα είχε ο πατέρας της νύφης τόσο περισσότερα απαιτούσε ο γαμπρός. Να πούμε πως κατά κανόνα και κατά τις τότε αντιλήψεις και τη θέση της γυναίκας στην τότε κοινωνία μόνο η νύφη έπρεπε να δώσει ενώ ο γαμπρός και τίποτα να μην είχε δεν έπαιζε και κανένα ρόλο αλλα αν ειχε ακομα καλιτερα. Απαραίτητο να έχει σπίτι η νύφη αλλά και κατά δεύτερο λόγο ρουχισμό , οικιακά σκεύη , χωραφια και ζώα. Ζητούσανε βέβαια και τα απαραίτητα «μετρητα» , χρήματα μετρητά και λιρες χρυσες αν γνωριζαν οτι υπηρχαν για να κλεισει η δουλειά και να δοθούν τα χέρια. Οταν ηταν προξενιο αρχιζε το συνοικεσιο, οι γονεις των παληκαριων εβλεπαν πια κοπελα ειχε πολλα και καλα χωραφια για να την ζητησουν για νυφη. Εστελναν λοιπον καποιο συγγενικο προσωπο προξενητη για να κανει το προξενιο. Αλλες φορες γινοτανε , αλλες οχι.  Οταν  γινοτανε και τελειωνε το προξενιο οριζαν την ημερομηνια του γαμου. Σύμφωνα με την παράδοση ο γάμος στο χωριο γινόταν πάντα Κυριακή.