Κάτω στο μαλαθρόκαμπο

 

Κάτω στο μαλαθρόκαμπο

δυό γριάδες εμαλώναν

 

Και η μια έλεγε της αλονής

“ Μωρή τον άντρα μου έχεις ”

 

“ Αν έχω εγώ τον άντρα σου

να κακοθανατήσω.

 

Να γκρεμιστώ απ΄τα λάχανα

να πέσω στα μαρούλια,

 

να σπάσω και τα δόντια μου

σε μια χλωρή μυζήθρα

 

και να μ’ αλυσοδέσουμε

με μια αρμάδα σύκα ”

      ΤΕΛΟΣ

******************************

 

Στην παραπάνω γειτονιά

 

Στην παραπάνω γειτονιά,

στην παραπάνω ρούσα ανάθεμα,

ανάθεμα την ώρα που σε μάθενα.

 

Εκεί κάθεται μιά γριά,

κάθεται κι ένας γέρος.

Ανάθεμα σας και τους δυό

την μοίρα και το ριζικό.

 

Έχουν ένα κακό σκυλί

κι ένα όμορφο κορίτσι.

Αμύγδαλα τσακίσματα

πάλι καινούργια πείσματα.

 

Χριστέ να παίθενε η γριά

να παίθενε κι ο γέρος,

Να σκότωνα και το σκυλί

να έπαιρνα το κορίτσι.

 

Στον ποταμό στα λίματα

που πλένουν τα κεντήματα.

 

 

      ΤΕΛΟΣ

 

******************************

 

 Η' MANA

ME TOYΣ ΕΝΝΙΑ ΤΟΥΣ ΓΥΙΟΥΣ

 

Μάνα με τους εννιά τους  γιους

και με τη μια σου κόρη, 

την κόρη τη μονάκριβη

την πολυαγαπημένη.

 

Την είχες δώδεκα χρονών

Κι’ ήλιος δε σου την είδε.

Στα σκοτεινά την έλουζε,

στ’ άφεγγα τη χτενίζει, 

στ’ άστρι και στον αυγερινό

έπλεκε τα μαλλιά της

.

Προξενητάδες ήρθανε

από τη Βαβυλώνα, 

να πάρουνε την Αρετή

πολύ μακριά στα ξένα.

 

Οι οκτώ αδερφοί δε θέλουνε

κι ο Κωνσταντίνος θέλει.

 

Μάνα μου κι ας τη δώσουμε

την Αρετή στα ξένα.

Στα ξένα εκεί που περπατώ,

στα ξένα που πηγαίνω, 

αν πάμε εμείς στην ξενιτιά,

ξένοι να μην περνούμε.

 

Φρόνιμος είσαι Κωσταντή,

μ’ άσκημα απολογηθης.

Κι α’ μο `ρτει γιε μου θάνατος

κι α’ μο `ρτει γιε μου αρρώστια,

 αν τύχει πίκρα γη χαρά,

ποιος πάει να μου τη φέρει;

 

Βάλλω τον ουρανό κριτή

και τους Αγιούς μαρτύρους,

 αν τύχει κι έρτει θάνατος,

αν τύχει κι έρτει αρρώστια, 

αν τύχει πίκρα γη χαρά,

εγώ να σου τη φέρω.

 

Και σαν την επαντρέψανε

την Αρετή στα ξενα                             κι εμπήκε χρόνος δίσεχτος

και μήνες οργισμένοι                      μηνυμα ειρτεν των παιδιων

στο πολεμεο κι’επηγαν ,  

 

 ολα η σφαιρα τα’φαεν

και το βαρυν κανονι                       κι’ εμειναν εις τη μανα των

τα βασανα κι’οι πονοι    

 

  Σ’ όλα τα μνήματα έκλαιγε,

σ’ όλα μοιρολογιόταν, 

Στου Κωσταντίνου το μνημιό

ενέσπαν’ τα μαλλία της

 

Που εισαι Κωνσταντινε μου ,

που εισαι καλογυιε μου    

Το τάξιμο που μου `ταξες

πότε θα μου το κάμεις;

 

Τον ουρανό έβαλες κριτή

και τους Αγιούς μαρτύρους

αν τύχει πίκρα γη χαρά,

να πας να μου τη φέρεις".

                                                                Κι’απεθαμενος που’τανε

οι ορκοι ενικησαν. 

η γης αναταράχθηκε

και ο Κωνσταντής εβγήκε.

 

Κάνει το μνημα άλογο

τη πλακα σιλιβαρι

και το φεγγάρι συντροφιά

και πάει να τη φέρει.

Παίρνει τα όρη πίσω του

και τα βουνά μπροστά του.

 

Βρίσκει την κι εχτενίζουνταν

εξω στο φεγγαράκι.

Από μακριά την χαιρετά

κι από κοντά της λέγει:

 

Άιντε αδερφή να φύγουμε,

στη μάνα μας να πάμε.

Αλίμονο αδερφάκι μου

και τι είναι τούτη η ώρα;

​

Αν ίσως κι είναι για χαρά,

να στολιστώ και να `ρθω.

Έλα Αρετή στο σπίτι μας

κι ας είσαι όπως κι αν είσαι.

 

Κοντολογίζει τ’ άλογο

και πίσω την καθίζει.

Στην στράτα που διαβαίνανε,

πουλάκια κελαηδούσαν, 

δεν κελαηδούσαν σαν πουλιά,

μήτε σαν χελιδόνια,

 μον’ κελαηδούσαν κι έλεγαν

ανθρώπινη λαλιτσα                                                   

"Για δεστε κόρην εμορφη

που σέρνει απεθαμένος"!

Άκουσες Κωνσταντίνε μου

τι λένε τα πουλάκια;

 

Πουλάκια είν’ κι ας κελαηδούν,

πουλάκια είν’κι ας λένε.

 

Και παρακεί που πήγαιναν

κι άλλα πουλιά τους λένε:

"Δεν είναι κρίμα κι άδικο,

παράξενο μεγάλο, 

να περπατούν οι ζωντανοί

με τους αποθαμένους"!

 

Άκουσες Κωνσταντίνε μου

τι λένε τα πουλάκια;

Πως περπατούν οι ζωντανοί

με τους αποθαμένους.

​

Απρίλης είναι και λαλούν

και Μάης και φωλεύουν.

Φοβούμαι σ’ αδερφάκι μου

και λιβανιές μυρίζεις.

 

Εχτές βραδύς επήγαμε

πέρα στον Αϊ Γιάννη

κι εθύμιασέ μας ο παπάς

με περισσό λιβάνι.

 

Και παρεμπρός που πήγανε

κι άλλα πουλιά τους λένε:

"Για ιδές θάμα κι αντίθαμα

που γίνεται στον κόσμο, 

τέτοια πανώρια λυγερή

να σέρνει ο πεθαμένος!

 

Τ’ άκουσε πάλι η Αρετή

και ράγισε η καρδιά της.

Άκουσες Κωνσταντίνε μου

τι λένε τα πουλάκια;

Άφησ’ Αρέτω τα πουλιά

κι ό,τι κι α’ θέλ’ ας λέγουν. 

 

Αφου κοντοζυγωσανε 

εις στους Αγιους Μρτυρους          συρε Αρετη στο σπιτι μας

να μπω να προσκυνησω               αν ειν γαι το προσκυνημα

κι’εγω να προσκυνησω

στην εκκλησια που μπαινω εγω γυναικες δεν εμπαινουν.  

 

 Έλα να πάμε Κωσταντή

κι απέ για γύρνα πίσω                   Συρε Αρετη στο σπιτι μας

κι’εγω’μαι απεθαμενος.                 Βαριά χτυπά τ’ αλόγου του

κι απ’ εμπροστά της `χάθη.

 

Κι ακούει την πλάκα και βροντά,

το χώμα να βουΐζει.

 

Κινάει και πάει η Αρετή

στο σπίτι μοναχή της.

Βλέπει τους κήπους της γυμνούς,

τα δένδρα μαραμένα

βλέπει το μπάλσαμο ξερό,

το καρυοφύλλι μαύρο, 

βλέπει μπροστά στην πόρτα της χορτάρια φυτρωμένα.

 

Βρίσκει την πόρτα σφαλιστή

και τα κλειδιά παρμένα

και τα σπιτοπαράθυρα,

σφιχτά μανταλωμένα.

Χτυπά την πόρτα δυνατά,

τα παραθύρια τρίζουν.

 

Αν είσαι φίλος διάβαινε

κι αν είσαι εχτρός μου φύγε

κι αν είσαι ο πικροχάροντας,

άλλα παιδιά δεν έχω

κι η δόλια η Αρετούλα μου

λείπει μακριά στα ξένα. 

                                                              Κι’αυτη η δυστηχη ψυχη

που στεκει κι.αναμενει                 αν δεν ειδει την Αρετη

αφ’το κορμι δεν βγαινει.                                                        

 

Σήκω μανούλα μου, άνοιξε,

σήκω γλυκιά μου μάνα.

Ποιος είναι αυτός που μου χτυπά

και με φωνάζει μάνα;

Άνοιξε μάνα μου,

άνοιξε κι εγώ είμαι η Αρετή σου.

Κατέβηκε, αγκαλιάστηκαν

κι απέθαναν κι οι δύο.

 

                                    ΤΕΛΟΣ

******************************