​

Αγιότητα και Οικολογία – Αρχιμ. Νικοδήμου Σκρέττα, Επικ. Καθηγητού Θεολογικής σχολής του Α.Π.Θ. →

Πότε εγκαταστάθηκαν οι πρώτοι μοναχοί στην μονη Παναγιας Παγουσενας 

Καταχωρήθηκε στις 27 Μαρτίου 2013

​

Ο Γέρο-Ιερόθεος από την νήσο Σκιάθο, εκάρη μοναχός το 1855 εις την Μονήν Κοιμήσεως της Θεοτόκου Ψαρών. Εκεί δημιουργήθηκαν σκάνδαλα και έριδες των κοινοβιατών μοναχών και ένεκα τούτου ανεχώρησαν αρκετοί μοναχοί. Ένας από αυτούς ήτο ο ενάρετος και φιλήσυχος Γέρο-Ιερόθεος, ο οποίος από της μοναχικής κουράς του έως τέλους, δεν εγεύθη έλαιον και αρτύσιμα φαγητά.

Ανεχώρησε εις την νήσο Θάσο και εκεί ασκήτευσε ολίγον καιρόν, με τον ομότροπό του μοναχό Αθανάσιο, ο οποίος μετ’ ολίγον, ένεκα γήρατος απεβίωσε και ετάφη εκεί.
Ο Γέρο-Ιερόθεος αναχωρεί από την Θάσο και έρχεται εις την νήσο Χίο. Εκεί βρίσκει τον παράδελφό του μοναχό Μακάριο από την Μονή των Ψαρών. Κατοίκησαν μαζί εις ένα μικρό ερημητήριο, το καλούμενον Μυγαρά, πλησίον του χωρίου Παρπαριά. Εκεί επήραν τον μόλις τότε 9 ετών μικρόν εξάδελφον του Μακαρίου, τον μετέπειτα εξαιρετικόν ιερομόναχον παπα-Αθανάσιο.
Το 1869 άφησαν το μικρό ησυχαστήριο και κατοίκησαν στην μικρή Μονή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, την επονομαζομένη Παγούσενα. Εκεί διηγούνται ότι ο Γέρο-Ιερόθεος θεράπευσε κάποια δαιμονισμένη. Εκεί κάποιος από τους χωρικούς, τον κατηγόρησε ότι είχε σχέση με κάποια γυναίκα. Ο Γέρο-Ιερόθεος, καίτοι γνώριζε τον συκοφάντη, του ζήτησε να τον μεταφέρει με το μουλάρι από το χωριό Αφροδίσια στην Παρπαριά. Καθ’ οδόν, ζήτησε ο Γέροντας από τον αγωγιάτη να τον κατεβάσει από το μουλάρι κρατώντας τον από την αγκαλιά πολύ σφικτά. Ο κατήγορος κατάλαβε ότι όσο κρατούσε σφικτά τον Γέροντα, δεν πατούσε καθόλου αυτός και ο Γέροντας στην γη. Τον έπιασε φρίκη για το θαυμαστό γεγονός που του συνέβαινε και έπεσε στο έδαφος και ζητούσε μετά δακρύων από τον Γέροντα συγνώμη.

Οι πατέρες αυτοί, όπως είπαμε ανωτέρω, είχαν απαράβατο όρο στην ζωή τους να μην γευθούν λαδερό φαγητό. Ο νέος όμως δεσπότης της Χίου Γρηγόριος ο Βυζάντιος (1860-1877) δεν μπορούσε να κατανοήσει το ασκητικό πνεύμα και ήρθε σε ρήξη με τους μοναχούς Ιερόθεο και Μακάριο, οι οποίοι ζήτησαν την βοήθεια και υποστήριξη των αγιορειτών πατέρων. Κυρίως δε, από τον ομότροπο και περιβόητο ασκητή του Άθω Χατζη-Γεώργιο, ο οποίος έσπευσε προθύμως να τους ενισχύσει, αποστέλλοντας επιστολή στον επίσκοπο για το θέμα αυτό, στις 15 Απριλίου του έτους 1872. Εδώ ακριβώς φαίνεται η ανδροπρεπής στάση του Χατζη-Γεώργη, που δεν διστάζει να πη στον δεσπότη: Κοίταξε Άγιε Δέσποτά μου, καλά, επειδή έχομεν και θάνατον και Κρίσις μας περιμένει… Δηλαδή, του υπενθυμίζει την Δικαία Κρίση του Χριστού κατά την οποία θα κρίνει τους μη νηστεύοντας παντελώς χριστιανούς, που αμελούν αδικαιολόγητα, παρά τους ολίγους πρόθυμους νηστευτές ασκητικούς μοναχούς. Φαίνεται ότι η επιστολή δεν έφερε το αναμενόμενο αποτέλεσμα και οι πατέρες αυτοί, αναγκάστηκαν να επιστρέψουν εις τα Ψαρά, εις την Μονήν της μετανοίας τους, όπου τους υποδέχονται με πολλή χαρά.

Τότε μαζί τους ήρθαν και τα υπόλοιπα μέλη της συνοδείας τους, δηλαδή• ο διάκο-Συμεών, οι μοναχοί Κοσμάς και Διονύσιος και ο παπα-Θανάσης. Εκεί διέμειναν μέχρι το 1885. Επιθυμούντες να βρουν μέρος ησυχαστικό και απερίσπαστο για τα πνευματικά τους καθήκοντα, ήρθαν στο Άγιον Όρος και κατέληξαν στην Κερασιά, για να συνεχίσουν την ωραία αυτή ασκητική παράδοση του Χατζη-Γιώργη, ο οποίος εκείνο το έτος ακριβώς, εκοιμήθη εν Κυρίω στην Κωνσταντινούπολη. Στην Κερασιά, το έτος αυτό, μετακόμισε από το κελλίον Εισόδια η αδελφότης των Ιωασαφαίων (ως λέγουν, ευρήκαν αρκετό χρυσό στην κορυφή δένδρου, όπισθεν του ιερού της εκκλησίας, τον οποίον χρησιμοποίησαν εις την ανοικοδόμηση της μεγαλοπρεπούς καλύβης των, Άγιος Γεώργιος, στα Καυσοκαλύβια).
Αγόρασαν τότε οι πατέρες από τα Ψαρά (από την κυρίαρχο Μονή της περιοχής Μεγίστη Λαύρα) αντί 300 οθωμανικών λιρών το κελλί των Εισοδίων. Άφησαν στο κελλί τον διάκο-Συμεών, και επέστρεψαν στα Ψαρά, για να μεταφέρουν τις αποσκευές τους. Κατά την εορτή της μνήμης του Αγίου Νικολάου, οπότε πανηγύριζε το κοντινό κελλί της Κερασιάς, βγαίνοντας από την τράπεζα, πανικοβλήθηκαν από τον καπνό που σκέπαζε όλη την περιοχή της Κερασιάς, διότι το κελλί των Εισοδίων απετεφρώθη ολοσχερώς, χωρίς να γνωρίζει κανείς την αιτία. Διεσώθη μόνο ο μικρός ναΐσκος, όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα. Ο διάκο-Συμεών ειδοποίησε τους πατέρες εις τα Ψαρά για το γεγονός, οι οποίοι παρέμειναν εκεί επί τρία έτη, για την συγκέντρωση των αναγκαίων πόρων για την ανοικοδόμηση του κελλιού τους. Επέστρεψαν στην Κερασιά το 1888, ο Γέρο-Ιερόθεος, ο παπα-Θανάσης, και οι μοναχοί Κοσμάς, Διονύσιος και Μάξιμος. Ο μοναχός Διονύσιος κατήλθε στα Καυσοκαλύβια, στην καλύβη Κοιμήσεως της Θεοτόκου, όπου βρίσκεται το σπήλαιο του Αγίου Ακακίου, στον σεβάσμιο Γέροντα Ακάκιον. Αποβιώσας ο Γέρο-Ακάκιος το 1904, έμεινε γέροντας ο Διονύσιος με υποτακτικούς του τους μοναχούς Ακάκιο, Ιερόθεο και Τιμόθεο• απεβίωσε την 10ην Αυγούστου του έτους 1934.

Ο Μάξιμος, κοινοβίασε εις το πλησίον κελλί των Αγίων Αποστόλων Κερασιάς. Ο Γέρο-Ιερόθεος, το 1892, αρχίζει την ανοικοδόμηση του καμένου κελλίου, το οποίο αποπερατώθηκε το 1895. Το 1897 απέκτησε έτερον υποτακτικόν, τον Ιάκωβον.
Ο Γέρο-Ιερόθεος είχε προχωρήσει πολύ στην πνευματική ζωή, ζούσε την εσωτερική προσευχή, με βαθειά ταπείνωση και με προορατικό χάρισμα. Μία φορά, προείπε σε Ρώσσους προσκυνητάς που τον επισκέφτηκαν, λίγο πριν την κοίμησή του, την απόπειρα δολοφονίας του τότε Τσάρου της Ρωσσίας. Αυτοί έγκαιρα ειδοποίησαν την Τσαρική οικογένεια και διεσώθηκε. Η διάσωση έγινε μετά την κοίμηση του Γέροντα, που συνέβει στις 25 Μαρτίου 1902, η δε ανακομιδή των λειψάνων το 1905.

Ο Λαυριώτης μοναχός Αθανάσιος Καμπανάος, ιατρός, κατέπεισε αυτόν, να καταλύσει έλαιον ως ασθενής, φοβηθείς μήπως ο λογισμός της υπερηφανίας βλάψει τας τελευταίας ώρας την ψυχήν του. Ακριβώς μετά την κοίμηση του Γέροντα, προσελήφθη νέος υποτακτικός από την Χίο στο κελλί, όπου εκάρη μοναχός το 1908, μετονομασθείς Ιερόθεος και χειροτονηθείς διάκονος από τον επίσκοπο Αμισού Ευγένιο, είναι δε ο μετέπειτα γνωστός πνευματικός Ιερόθεος της Κερασιάς.

Στις 9/3/1912 θεμελιώθηκε ο σημερινός ευρισκόμενος ναός των Εισοδίων της Θεοτόκου. Στις 30/6 σκεπάσθηκε ο ναός, αλλά τα εσωτερικά καλούπια έμειναν 3 έτη και το 1915 σοβατίσθηκε, ενώ στις 20/7 του ιδίου έτους, έγινε η πρώτη Λειτουργία.
Το 1914 ήλθε ο Γέρο-Ιωακείμ, μαζί με τον υιό του από τα Αλάτσατα της Μικράς Ασίας και το 1918 απεβίωσε το παιδί, 18 ετών, από γρίπη, αφού πρώτα εκάρη μοναχός.

Στις 27/7/1925 κοινοβίασε ετών 11 ο μετέπειτα παπα-Μακάριος, ο οποίος εκάρη μοναχός το 1930, χειροτονήθηκε διάκονος το 1934, και πρεσβύτερος το 1941. Μετά την κοίμηση του παπα-Ιεροθέου στις 13/7/1973, όταν ήταν 90 ετών, έγινε Γέροντας ο παπα-Μακάριος. Επί της γεροντίας του, η συνοδεία, απαρτιζομένη από τους μοναχούς Κοσμά και Συμεών, μεταφέρθηκε στην καλύβη του Αγίου Δημητρίου, στην Σκήτη της Αγίας Άννης. Ο παπα-Μακάριος απεβίωσε το 1987. Σήμερα γέρων της καλύβης είναι ο μοναχός Κοσμάς.

Ο κύριος λόγος που έφυγε η συνοδεία, ήσαν η εκκλησιαστική ακαταστασία των ποικίλων αποχρώσεων ομάδων των λεγομένων Ζηλωτών, που επεκράτησαν στην Κερασιά.

Μαξίμου Ιερομονάχου Καυσοκαλυβίτου: Ασκητικές Μορφές, και Διηγήσεις από τον Άθω, Κελλίον Αγ. Αντωνίου, Κρύα Νέα, Άγιον Όρος, 

​

Η/Υ ΠΗΓΗ
voutsinasilias.blogspot.gr