Οi "ΑΜΑΞΩΤΟΙ" ΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΠΑΡΠΑΡΙΑΣ
Αφου τελειωσε ο πολεμος η κατοχη κι' η πεινα αρχισε η αναγεννηση της χωρας μας από τις σταχτες για αλλη μια φορα φτου....κι,απ' την αρχη. Στο τοπο μας λιγα πραγματα μπορουσαν να γινουν από το κρατος.
Ελα όμως που οι χωριανοι θεωρουσαν πρωτη αναγκη την συνδεση του χωριου με αυτοκινητοδρομο 'ΑΜΑΞΩΤΟ".Καπου στις αρχες του '50 οι Βολισσιανοι ειχαν φερει ηδη τον δρομο στην Αγ. Μαρκελλα και αυτό ηταν μια προκληση για τους χωριανούς να ενωσουν το χωριο με την Αγ.Μαρκελλα και με την Χωρα σε προεκταση. Αλλα πως?
Μέχρι τότε η επικοινωνία με Βολισσο και Χωρα γινόταν με ζωα και με τα πόδια (κάποιοι και ξυπόλητοι με τα παπούτσια στον ωμο για να μην τα χαλάσουν). Η διαδρομή ήταν από ΒΙΓΛΙΑ , ΠΙΚΙΟ, ΛΙΟΪΡΙ-ΡΑΖΟΥΣΑ, ανέβασμα στη ΧΑΒΟΥΝΑ και ακολουθώντας τον δρόμο όπως είναι σήμερα περίπου για Πυραμά και Βολισσό . Οσοι είχαν χρήμα από Βολισσο η' και από Aγ.Μαρκελλα πήγαιναν με τα αυτοκίνητα της εποχής στην χωρα.
Για οσους νεωτερους ακούγεται τρελλο σας λεω τουτο. Θυμαμαι τον πατερα μου που μου ελεγε το 1941 σε ηληκια 16 ετων που εφυγαν για Μεση Ανατολη κατεβηκαν με τα ποδια στο Βρονταδο αλλα ο καπετανιος του καϊκιου ηθελε κι'αλλα χρηματα και τον εστειλε ο παππους μου την ιδια ωρα γιατι το καϊκι εφευγε το άλλο πρωι ,γυρισε στο χωριο πηρε χρηματα και ξανακατεβηκε μεσα στο 24ωρο τρεις διαδρομες Παρπαρια-Βρονταδος μεσα απο τα μονοπατια της εποχης και εννοείτε ξυπόλυτος. Όμως η θεληση των χωριανων να συνδεθει το χωριο με "ΑΜΑΞΩΤΟ" ηταν μεγαλη για να σκαλωσει σε τετοια .....μικροπράγματα. Ειχαν δυναμη στα χερια,την υγεια την σκληραγωγια και διαθεση για συλλογικη προσφορα. Βρεθηκε μηχανικος ΜΟΥΣΤΑΚΑΣ???, βρεθηκε και επιστάτης κατι μου θυμιζει τι ονομα "ΑΓΟΡΗΣ"??? και εκει καπου το 1952 με επιφυλαξη ξεκινησε η χαραξη και το ανοιγμα του δρομου. Ηταν τοση η θεληση και η διψα για την ολοκληρωση του εργου που συνεχεια ηταν μπροστα απο τις προβλεψεις του μηχανικου και τον περιμεναν να τους χαραξει νέο τμημα.
Με κασμαδες , λοστους , βαρειες - σφηνες, κανενα φουρνελο χαμηλα προς την. Αγ. Μαρκελλα. Η αποσταση 6.5km δεν είναι και λιγη για χειρονακτικη εργασια μονο. Καποια στιγμη τελειωσε το εργο και επιτελους η Παρπαρια ειχε τον "ΑΜΑΞΩΤΟ" της και σε λιγο εφτασε
και το 1ο αυτοκινητο απ'οτι εχω ακουσει ηταν ένα τζιπ και το ειχε καποιος "ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ" ισως δάσκαλος? που ανεβηκε απο τ' Αλωνια στο Ραχιδι δεν γνωριζω αν μπηκε στην πλατεια. Ακολουθησαν τα επιβατικα "ΧΑΡΑΥΓΗ" & "ΣΕΛΗΝΗ" προπολεμικα Αμερικανικα 7-8 θεσεων που σιγουρα εβαζαν παραπανω επιβάτες που εφευγαν τη χαραυγη απο τη Χωρα και εφθαναν με τη σεληνη στο χωριο εξ'ου και τα ονοματα. Οι ....προνομιούχοι που ειχαν την χαρα να ταξιδευουν μ'αυτα πιο πολύ ωρα ηταν εξω κι'εσπρωχναν παρα που μεταφερονταν. Καποια φορα ένα κολλησε στον ποταμο της Βαρβαθου και χρειστηκαν Extra βοηθεια απο ζωα και ανθρωπους ,
τοτε εσπασε κάθε ρεκόρ χρονου Χωρα-Παρπαρια. Στο επομενο διαστημα το χωριο βρεθηκε με 2 φορτηγα ανατρεπομενα των αφων Κατσιγιωργη & Παπουλη που εξυπηρετουσαν τις ανάγκες του χωριου μεταφέροντας κυριως υλικα οικοδομων ....... και μπαλες αχερα.
Και φτανουμε στο 1957 , καπου εδώ πηρε μπροστα η "κρατικη μηχανη" και ξεκινησε ο δρομος Βολισσος-Πυραμα-Παρπαρια. Εδω υπηρχαν μπουλντόζες αλλα και προσωπικη εργασια απο χωριανούς. Δυστυχως είχαμε ένα θανατηφορο εργατικο ατύχημα με ένα χωριανο νομιζω ηταν Παροικος η' ο Μπελλης τους μπερδευω (παππους του Νικου Δ. Παροικου) μου εμεινε η εικονα που τον εφεραν πανω σε ραντζο πρεπει ναταν το 1958 , ειχε καταπλακωθεί απο δρυ που ξεριζωθηκε στον Οπισω ποταμο αν θυμαμαι καλα. Με τον νέο δρομο πρεπει να ηρθε και το 1ο λεωφορειο με εισπρακτορα τον Δημητρη Κατσιγιωργη ηταν μικρο γραφικο με μουρη και σκαλα για τις αποσκευες στην οροφη.
Καπου εκει για κακη μου τυχη εσκασε ....μυτη και η <<κουτσομυτα>> του "Κουτσολενη" πραματευτη απο τη Βολισσο ένα van VW απο τα πρωτα χωρις μουρη-μυτη εξ'ου και κουτσομυτα. Η γιαγια μου η Αννα + για να μην βγαινω στο "HIGHWAY" στ'Αλωνια με φοβιζε πως θα με ......φα η κουτσομυτα. Ενα μεσημερακι με εβαλε για υπνο και .....το ειδα εγω το ονειρο με πηρε η κουτσομυτα στο κυνηγι να με φα.
Αλλα σιγα μην καθομουν εγω να γινω μεζες της κουτσομυτας, πηρα δρομο και θες το κρεβατι ψηλο, τριποδα απο πλατανα , θες η ροτσα κατω εφαγα εγω τα μουτρα μου αλλα εμεινε νηστικη η <<κουτσομυτα>> .Όμως οι χωριανοι δεν ειχαν τελειωσει με τους αμαξωτούς τους ακομη , επρεπε να ενωσουν και την Παγουσαινα με το χωριο. Καπου το 1963-64 δουλευοταν και αυτος με προσωπικη εργασια και βοηθεια απο μπουλντόζες και φουρνέλα οπου ο κασμας και ο λοστος χτυπουσαν ....ντούκου στη σιδεροπετρα. Στο δρομο της Παγουσαινας , το θυμαμαι πολύ καλα δουλεψαν και γυναικες του χωριου κυριως φτιαρι. Καθολου ευκαταφρονητο το εργο της προσωπικης εργασιας των χωριανων σε τρεις "ΑΜΑΞΩΤΟΥΣ" με μεροκάματα 5δρχ εφηβοι &10 οι αντρες για τις γυναικες δεν γνωριζω. Η προσωπικη εργασια ηταν μεροκάματα με καποιες μερες της εβδομάδας εθελοντικα. Χρειαστηκε να περασουν πανω απο 25 χρονια 1958-1984 μεχρι να στρωθεί ασφαλτος ο δρομος Βολισσου - Παρπαριας με καποιε διανοίξεις που εγιναν Καπως ετσι τ'ακουσα , γνωρισα , εζησα τα γεγονοτα που αφορουσαν το θεμα "ΑΜΑΞΩΤΟΙ" δρομοι του χωριου μας στα χρονια 1958-1965 που καταλαβαινα και εζησα στο χωριο μας. Προσωπική Εργασία - Για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι. Καθε παρατηρηση , διορθωση σχολιασμος και αναφορα ειδικα απο παλαιοτερους είναι όχι μονο ευπροσδεκτη αλλα και επιβαλεται. Ευχαριστω
Νικος Δ.Ψυλλης.
Επεξεργασία: Maria Katsigeorgis
Βρήκατε κάποιο σφάλμα ή παράλειψη; Μπορείτε να το αναφέρετε.
