Η γυναίκα κατά τις τότε αντιλήψεις δεν ήταν εργαζόμενη δεν είχε κάτι δικό της δεν είχε τα δικά της χρήματα ,  πήγαινε στα χωράφια ακόλουθος των γονιων της η του άνδρα της. Διαφέντευε το σπίτι και τα μωρά και παρόλα αυτά δεν λογαριαζόταν πως προσέφερε αρκετά στο σπίτι. Ήτανε λοιπόν φορτίο βαρύ για τον πατέρα ο οποίος απαραίτητα έπρεπε να το βγάλει από πάνω του γι'αυτο και πολλα κοριτσια τοτε παντρευοταν απο 12 χρονων και καποιες φορες με αρκετα μεγαλη διαφορα σε ηλικια με τον γαμπρο. Οπως λεει και το παραδοσιακο μας τραγουδι (Άντε δώδεκα χρονώ κορίτσι. άντε χήρα πάει στην μάνα του. άντε τα στεφάνια στην ποδιά του. κι έκλαιγε τον άντρα του.)  Πολλες φορες τα προξενια ερχονταν και απο χωρια απο αγνωστους γαμπρους που αναλογως με την διαπραγματευση του πατερα επρεπε το κοριτσι να υπακουσει. Έδινε λοιπόν την προίκα στον γαμπρό , που βέβαια την απαιτούσε ο ιδιος η' η προξενήτρα , πριν καν προχωρήσει το πράγμα και πριν από οτιδήποτε άλλο για να προχωρήσουν στον αρραβώνα. Μάλιστα όσα περισσότερα είχε ο πατέρας της νύφης τόσο περισσότερα απαιτούσε ο γαμπρός. Να πούμε πως κατά κανόνα και κατά τις τότε αντιλήψεις και τη θέση της γυναίκας στην τότε κοινωνία μόνο η νύφη έπρεπε να δώσει ενώ ο γαμπρός και τίποτα να μην είχε δεν έπαιζε και κανένα ρόλο αλλα αν ειχε ακομα καλιτερα. Απαραίτητο να έχει σπίτι η νύφη αλλά και κατά δεύτερο λόγο ρουχισμό , οικιακά σκεύη , χωραφια και ζώα. Ζητούσανε βέβαια και τα απαραίτητα «μετρητα» , χρήματα μετρητά και λιρες χρυσες αν γνωριζαν οτι υπηρχαν για να κλεισει η δουλειά και να δοθούν τα χέρια. Οταν ηταν προξενιο αρχιζε το συνοικεσιο, οι γονεις των παληκαριων εβλεπαν πια κοπελα ειχε πολλα και καλα χωραφια για να την ζητησουν για νυφη. Εστελναν λοιπον καποιο συγγενικο προσωπο προξενητη για να κανει το προξενιο. Αλλες φορες γινοτανε , αλλες οχι.  Οταν  γινοτανε και τελειωνε το προξενιο οριζαν την ημερομηνια του γαμου. Σύμφωνα με την παράδοση ο γάμος στο χωριο γινόταν πάντα Κυριακή.

Αφού λοιπόν πρώτα συμφωνούσαν για την προίκα – ο προξενητής από μέρους του γαμπρού και οι γονείς της νύφης- έκλεινε το παζάρεμα και ερχότανε η σειρά της επισημοποίησης με τουφεκιες.  Έτσι μαθευόταν και στο χωριό το μαντάτο , ο αρραβώνας αφού όλες αυτές τις  ημέρες όλα τα πήγαινε – έλα και οι διαπραγματεύσεις  γινόντουσαν στα <<κρυφά>>. Οι τουφεκιες λοιπόν ήταν το ξαφνικό επισφράγισμα «της δουλειάς» και η επίσημη ανακοίνωσή της στο χωριό.  Οι γονείς κέρναγαν τον κόσμο σουμα και ξηρούς καρπούς (στραγάλια , αμύγδαλα , και συκα). Αρχιζαν οι προετοιμασίες  και ενω οι συμπεθερες συμφωνουσαν ποτε θα ζυμωσουν ο γαμπρος και η νυφη εψαχναν για παραγαμπρους (παρανυφη και παραγαμπρο) συνήθως  μια δεσποινιδα και εναν νεαρο και κουμπαρο-κουμπαρα που ηταν ο πρωτος που ευρισκαν ισως υπηρχε ταξιμο εκτος χρονου οτι <<θα σε στεφανωσω>>.Την Πεμπτη η' Παρασκευη ζυμωναν τα ψωμια για το τραπεζι  του γαμου , τα στεφανοκολυκα και το κουμπαροκολυκο το οποιο στολιζαν με καραμελες. Το Σαββατόβραδο συνήθως  παραμονη του γαμου οι συμπεθεροι πήγαιναν στης νυφης  το σπιτι να γραψουν τα προικοσυμφωνα. Το προικοσυμφωνο  ηταν το χαρτι που εγραφαν τα προικια της νυφης και του γαμπρου  παρουσια του παππα του γαμπρου και της νυφης και 2 συγγενικων  προσωπων για μαρτυρες. Την Παρασκευη το βραδυ εβαζαν και 2 ανδρες  εναν  απο την μερια της νυφης και ενα απο τη μερια του γαμπρου συγγενικα προσωπα και γυριζαν ενα ενα τα σπιτια του χωριου και ελεγαν ( ειστε καλεσμενοι στη χαρα) Το Σαββατο πρωι παραμονή του γάμου γινοταν το ιδιο καλεσμα απο το γαμπρο την νυφη  , παραγαμπρο και παρανυφη , γυρίζαν όλο το χωριό για να προσκαλέσουν τους συγχωριανούς τους. Την ημέρα του γάμου, δεν επιτρέπεται να  δει  ο γαμπρός τη νύφη. Λιγο πριν απο το μυστήριο πηγαιναν οι λευτερες του χωριου στο σπιτι της νυφης να την ντυσουν και να της τραγουδησουν τραγουδια του γαμου τον νυφικατο (και να γραψουν το ονομα τους κατω απο το παπουτσι της νυφης) και αντιστοιχα οι λευτεροι στο σπιτι του γαμπρου.  Αφού λοιπόν τελειώναν με τα στολίσματα νύφης , γαμπρού , κουμπάρου , παρανυφης και παραγαμπρου και όλες οι παρόμοιες προετοιμασίες ,  ο γαμπρός μαζί με τους  γονεις του τους συγγενείς και τα όργανα που τον συνοδεύουν παιζοντας τον νυφικατο , ξεκινούν την γαμήλια πομπή προς το σπίτι της νύφης  όπου ο πατέρας της την ξεπροβοδίζει και την προσφέρει στον γαμπρό και όλοι μαζι  συνεχίζουν την πομπή για την εκκλησία για να γινη η στεψη , στον δρομο για την εκκλησια μαζι με τον νυφικατο οι συγγενεις εριχναν τουφεκιες. Μπροστα πηγαιναν τα οργανα και ακολουθουσε ο κουμπαρος με το δισκο  με τα στεφανα , το ζευγαρι των νεονυμφων οι παρανυφη με τον παραγαμπρο και οι γονεις του ζευγαριου και πισω τους ολοι οι καλεσμένοι. Αφου έφταναν  στην εκκλησιά παρατάσσονταν ο παραγαμπρος διπλα στο γαμπρο και η παρανυφη διπλα στη νυφη κρατώντας τις λαμπάδες και πισω από το ζευγάρι ο κουμπάρος η' κουμπάρα. Αρχιζε το μυστηριο του γάμου και ο κουμπάρος αλάλαζε τα στέφανα στα κεφαλια του ζευγαριού για να ακολουθήσει το κρασι και ο χορος του Ησαϊα που γυριζαν γυρω γυρω και ο κοσμος τους ερενε με ρυζι και κανενα κουφετο που επεφταν τα παιδια να τα αρπαξουν. Αφου το μυστήριο ολοκληρωθεί στην εκκλησία , επρεπε οι γονεις και οι συγγενεις να φιλησουν στεφανι και να δώσουν τις ευχές τους στο νιόπαντρο ζευγάρι , ο πρώτος που θα ευχηθεί στο νιόπαντρο ζευγάρι «να ζήσουν και να ευτυχήσουν και καλούς απογόνους» είναι ο παππάς και μετά θα ακολουθήσουν οι γονείς , τα αδέρφια, και οι λοιποί συγγενείς.  Συγγενείς ή φίλοι σηκώνουν τον κουμπάρο ψηλά και δεν το κατεβάζουν κάτω αν δεν τάξει δώρο ή κέρασμα.   Στον κουμπάρο εύχονται «πάντα άξιος» και αν είναι λεύτερος «γρήγορα και στα δικά σου». Όπως  και στην παρανυφη  και παραγαμπρο και ολους και ολες τους λευτερους στις  χαρες τους.

Αφου τελειωσουν και οι ευχες ο γαμπρός η νύφη και ο κουμπάρος , παρανυφη και παραγαμπρος θα παραληφθούν από τους οργανοπαίχτες και τους ήχους γαμήλιας μουσικής για να οδηγηθούν μαζί με όλους τους καλεσμενους οπου ειχαν ετοιμασει για να  να κεραστουν. Στα τραπεζια ειχαν τα κερασματα που ηταν σουμαδα, στραγαλια αμυγδαλα στεφανοκολικα, Μετα ευλογουσε ο παππας το φαγητο που ηταν κρεας πιλαφι συνηθως με χοιρινο η' κατσικα αναλογα την εποχη. Μετα το φαγητο υπηρχε μια λεκανη με καρυδομελη και γυριζαν δυο κοπελες να ταΐσουν μια κουταλιά σε ολους τους καλεσμένους από το ιδιο κουταλι. Τα στεφανοκολικα  και τα ψωμια τα τραβουσαν  με το χερι οχι με μαχαίρι, το είχαν γρουσουζιά.    Μετα το φαγητό αρχιζε ο χορος ήταν πρώτα ο κάβος της νύφης <<ο πολιτικος>> την χορευαν ολοι οι καλεσμενοι μετα ηταν καβος της κουμπαρας και της παρανυφης και επειτα οι καλεσμενες. Καπου εδω συνηθως ο γαμπρος πηγαινε την νυφη στο σπιτι για να .....<<αλλαξει>> το νυφικο και να βαλει το καλο της φουστανι και ξαναγυριζαν στο χορο μετα απο .....καποια ωρα . Μετα απο αυτη την διαδικασια ο χορος ηταν για ολους τους καλεσμενους αλλα βεβαια υπηρχε σειρα που τον έλεγαν <<καβο>> και χόρευαν ανα παρεα και δεν ειχε δικαίωμα άλλος να μπει στο χορο η' να διακόψει αυτους που βαστουσαν τον <<καβο>>. Οι γαμπροι και οι καλεσμενοι καθονταν σε παγκαδες και καρεκλες και μπροστα τα τραπεζια. Πριν γινει το παλιο σχολειο το φαγητο και το γλεντι του γαμου γινοταν στα σπιτια. Μετα το 1888 που εγινε το σχολειο σε γαμους <<πλουσιους>> με πολυ κοσμο και και σερβιρισμα χρησιμοποιηθηκε η αιθουσα διδασκαλιας. Το γλεντι αναλογα την οικονομικη ευχερεια και προσφορα των συμπεθερων κυριως κραταγε μεχρι και τρεις μερες  , μπορει να σταματαγε για λιγο και για τους οργανοπαιχτες να ξεκουραστουν αλλα καποιοι ηταν μπροσταρηδες και ξαναναβε το γλεντι.Εδω να κανουμε μια παρενθεση για να πουμε οτι εγιναν και γαμοι στην <<πεινα>> το 1941 που οχι μονο γλεντι δεν ειχαν αλλα ουτε καν στην εκκλησια πηγαν και το μυστηριο γινοταν στα σπιτια λιτο με τυπικες διαδικασιες.

Οταν τέλειωνε ο γαμος , το γλεντι και έπερνε ο γαμπρός την νύφη να πανε σπιτι τους  ο πεθερος και πεθερα που περίμεναν έδιναν το προχερι η' <<πανωπροικι>> ηταν ενα χωράφι που έδιναν εξτρα απο τα προικιά. Εδω θα κανουμε  μια παράληψη στο τι γινόταν αν η νυφη δεν ήταν (παρθένα) ......αναλόγως.....

 Την επομένη Κυριακή μετά την εκκλησία που πήγαιναν να ευλογηθούν στον αντιγαμο ετσι τον ελεγαν , εδιναν και στον κουμπαρο το κουμπαροκολυκο και το γλέντι και χορός  αρχινουσε  πάλι μεχρι το πρωι.   

Καπως ετσι γινοταν οι γαμοι στα παλια χρονια στην Παρπαρια αλλα και μεχρι λιγο πριν το 1980 που ακομη το χωριο ειχε ζωη.   Σημερα γινονται κατα καιρους καποιοι γαμοι που εχουν μια γευση απο τους παλιους παραδοσιακους γαμους ομως ειναι πια πολυ σπανιοι.   

Πιο κατω παραθετουμε <<αποφθεγματα>> που συνεβησαν ,  ειπωθηκαν σε προξενια και γαμους .

​

Το προξενιό Γιάννη Ψυλλή (που έρχεται απο Αμερική να παντρευτεί κοπέλα απο το χωριό) με Ειρήνη Μπενέτου-Ψυλλή

​

*Πατηστε στην εικονα για μεγεθυνση

​

​

​

​

    1)Παπαδια Παπαμιχαλη Ποταμουση : Με αρρεβωνιαστει στα 13 με παντρευτει στα 14 , επηε στρατιωτης και αφτις επολυθει κι'ειρτεν...... με  <<κοιμηθει>> στα16. 

     2)Μαζι με προξενητρες πηγαιναν και οι αβανταδοροι που οτι ελεγαν οι προξενητρες σε παινεματα αυτοι εβαζαν κατι παρ&alp